K i ń c z y k   B u k o w s k i... 

Gdybym mógł być,

(jak nie mogę) - tam,

gdzie taka cisza,

gdzie nie drgnie powietrze

i być może tylko szum w uszach

zakłóca martwą ciszę...(?)

                                    Gdybym miał powitać znowu

                                    ten szczyt, po którym wiatr hula,

                                    śnieg oczy przysłania - 

                                    huraganowa biała pustynia...

                                              **

Jak do tej pory nie miałem specjalnych trudności w osiągnięciu szczytu Kińczyka...Byłem trzykrotnie - dwa wejścia letnie, w tym jedno "nielegalne" czyli bez pozwolenia i jedno wejście zimowe. Właśnie złożyłem dwie prośby na wejście - do Bieszczadzkiego Oddziału Straży Granicznej w Wetlinie oraz w Dyrekcji BPN - u. Straż Graniczna nie czyni specjalnych trudności w wydaniu zezwolenia na pobyt w strefie granicznej, problem czyni Dyrekcja Parku Narodowego. Staram się być wyrozumiałym, bo też faktem jest, że gdyby każdy zechciał wejść w ten rejon Bieszczad, zdeptany by został jak inne szlaki turystyczne...Na Kińczyk Bukowski (1251 m npm) nie prowadzi żaden szlak turystyczny, to miejsce odosobnione, dzikie i puste, a na szczyt prowadzi bezleśna rynna, po której poruszają się (rzadko) patrole graniczne, wilki i inne zwierzaki. Z uwagi na bezludny teren, aby tam dotrzeć, trzeba kondycji, determinacji i...odwagi, ale jest świetnie...

Zimową porą jest to lodowa pustynia, zadymki śnieżne, huraganowy wiatr zasypuje śniegiem oczy...A dzisiaj właśnie w Woli Michowej było -7 stopni mrozu, może to być dobra prognoza na śnieżną zimę w tym rejonie Polski. Wielką przyjemnością jest zjazd na nartach w cieniu  (być może) czarnej plamy (watahy) wilków...(?) Na takie (nie) spotkanie też trzeba być przygotowanym. Już na samym szczycie trzeba też się liczyć z obecnością ukraińskich pograniczników. Ponieważ to odległa, bezludna kraina, obojętnie od której strony się wejdzie (z tego co wiem, obecnie szlak przez Tarnicę i Halicz jest zamknięty z powodu prac przy znakowaniu i remoncie), najdogodniejszym dojściem jest od strony Wołosatego szlakiem pod Rozsypańcem, dalej przez przełęcz i Połoninę Bukowską. Mam nadzieję, że nic nie stanie na przeszkodzie, nawet pandemia nie "obrzydzi" mi tej przyjemności, choć na ta chwilę czuję się jakby w "zawieszeniu."

Pozdrawiam.

                                                       P  a  p  k  i  n