Siła Wspólnoty....

Muszę się pochwalić, że jestem bardzo zadowolony. Cieszę się, choć sam nie wiem z jakiego powodu - ot tak po prostu....I chyba dobrze, że to pozytywne myślenie mnie nie opuszcza, pozwala na optymistyczne zachowania wobec stojących przede mną wyzwań. Jak to możliwe, że jeszcze wczoraj borykałem się z własną słabością? Jak widać jest to możliwe dzięki jednej osobie - takiemu doradcy duchowemu, który zwykłą rozmową zmienił mój dotychczasowy tok myślenia. Wyrażam nadzieję, że będzie to długotrwała odmiana. Ale to też wymaga pracy nad sobą, których to czynności praktycznie uczę się całe życie i nie zawsze się udaje. Są bowiem sytuacje, które potrafią człowieka zdołować, sprawić brak chęci do dalszego działania....Te mobliwe słowa wyznaczają styl funkcjonowania naszej Wspólnoty Parafialnej, a ważną kwestię jej funkcjonowania jest to, że to my zespołowo prowadzimy życie parafialne. To taka studnia do której przychodzi się o każdej poprze dnia, gdzie można zaczerpnąć wody i nią się posilić, nabrać sił i orzeźwienia. Życie wpółnotowe musimy tak budować, aby było one miejscem duchowego wzrostu i aby Pan Bóg mógł na nas zawsze liczyć i abyśmy mogli na siebie liczyć, a świadectwem swojego życia umacniali siebie wzajemnie na drodze ziemskiego pielgrzymowania...Wiem - słowa zawarte dziś może zdziwią wielu moich komentatorów, ale i te sprawy muszą czasem wybrzmieć, aby dać świadectwo wiary....Mamy połowę tygodnia. Wielu z nas oczekuje wolnych dni, aby zaczerpnąć odrobinę wytchnienia. Jeszcze dwa dni i znowu po piątek. Niech ten wolny czas skłoni nas do refleksji, abyśmy ten czas wypełnili dobrem dla siebie, zwłaszcza dla drugiego człowieka. 

Pozdrawiam.

                                                             P   a   p   k   i   n