Wolna sobota u Papkina...

Zastanawiałem się, czym mógłbym zająć się w nadchodzącym po piątku, czym zainteresować tych, którzy zechcą odwiedzić mnie w tych dniach? W zasadzie nic specjalnego do głowy mi nie przychodzi, ale...Mamy pierwszą dekadę lutego z głowy, czyli poza sobą. Weszliśmy w "trudne" dni, jak określam nadchodzący czas. Przeszliśmy przez tłusty czwartek, obfitujący w jakąś histerię kolejkową. Jak widziałem te tłumy przed cukierniami, odechciało mi się wszystkiego. Rozumiem - tradycja, ale do licha bez przesady - paczka można kupić sobie bez kolejki przez cały rok, jakiego się chce i za każdą cenę. Gdyby mogli, pobiliby się, bo ktoś niechcący  wszedł komuś przed siebie lub stanął za jego plecami...I tak wszystko kręciło się pod jedno dyktando...Jutro Walentynki, a ja sie zastanawiam, jak to jest, że zakochani jesteśmy tylko w ten jeden dzień i czy aby faktycznie jesteśmy zakochani...? Być może, ale jak się widzi te "drapaki" zwane kobietami na ich spędach, to człowiekowi odechciewa się wszystkiego, nawet tego zakochania. A w ogóle uważam, że wszystkie te uczucia są jakieś sztuczne, takie plastikowe, jakby na pokaz - wielka miłość, a za moment rozstanie. Ale niech sobie każdy z osobna rozważy tę kwestię we własnym sumieniu...Co nas jeszcze czeka...? Ostatki, czyli połowa lutego i zaraz Popielec. A jeszcze kilka dni temu świeciła jeszcze choinka (?) Nie nacieszyliśmy się zbytnio Karnawałem, bo odniosłem wrażenie, że go w ogóle nie było. Ale kiedyś za moich młodych lat, Karnawał to było coś! W restauracjach grały orkiestry (grały cały rok) i inne zespoły muzyczne. Na sam odgłos i w takt muzyki można było tańczyć nawet na ulicy, co zresztą się czyniło. A panie w szpilkach na wysokich obcasach, w przewiewnych sukienkach, bawiły w tańcach facetów, a kelnerzy uganiali się pomiędzy stolikami. My gówniarstwo byliśmy tylko świadkami ówczesnych czasów...O Walentynkach mowy nie było, to przyszło znacznie później i jest to "wyrób" zachodni...Ostatki mijały o północy, bo chwilę później był już Popielec. Wszystko cichło, nastawała cisza, a Ci, którzy tańcowali i nie tylko, kilka godzin później pochylali głowy, by w pokorze przyjąć popiół na głowę z formułką: "Z prochu jesteś...." Jakie to wszystko kuriozalne, bo wtedy nikomu do głowy nie przyszło, że za parę lat (?) stanie się to namacalnym faktem. W ziemi proces ten trochę trwa, ale wystarczą dwie godziny i w zasadzie pozostaje z nas kupka prochu...Tak i dziś żyjemy w tej smutnej rzeczywistości. Ale chyba się nieco zagalopowałem, bo mimo wszystko świat trwa, życie toczy się dalej a my cieszymy się tymi ostatkami, bo nawet zatwardziali ateiści, co do czego mają prawo -  też w jakiś sposób respektują te "restrykcje" tradycji katolickiej. Co Papkin zamierza robić? Chyba nic specjalnego. Jeszcze parę miesięcy temu zarzekałem się, że zlikwiduję sprzęt i wszystko co do tej pory służyło mi do moich wędrówek. Zrehabilituję go, sprawdzę, naprawię i nadal służył mi będzie gdzieś w głuchych ostępach, na dalekich szlakach moich wędrówek - daleko od ludzi, od rozhisteryzowanych dziwaków na ulicach, od tej dziczy - jak najdalej...! Wiosna nadejdzie szybko, to już tylko chwila i będzie można cieszyć się "wolnością" na łonie natury...

Życzę pomyślności , zdrowia, udanych wypoczynków tak, jak to sobie każdy zaplanował. 

Pozdrawiam

                                             P  a  p  k  i  n

PS.

Pamiętne lata 70-te XX wieku. Czesław Niemen (Wydrzycki), długie włosy, które też nosiłem i spodnie "dzwony..." i ta muzyka. Najpłodniejsze lata pod tym względem...