Posłużę się wpisem do pamiętnika, jego końcowym fragmentem z roku 2013, kiedy spędzałem Boże Narodzenie w Bieszczadach u swojego kolegi w Wetlinie.
"....Siedzę przy kominku, a ciepło tego miejsca rozchodzi się po całym domu...Zasypana śniegiem chata, gdzie zaproszony zostałem na spędzenie tego wyjątkowego czasu....Trzymając w dłoni biały opłatek podchodzę do okna. Czynię to z uniesioną głową ogarniając w myślach wszystkich, których znam, kiedyś znałem, tych, których nie ma już pośród nas. Wzrokiem obejmuję "czarny świat" rozpościerający się za oknem. Niczego nie widać tylko biały śnieg i majaczące wokół drzewa....Woń kadzidła rozchodzi się po całej izbie. Jest przytulnie i ciepło...Jedyna myśl, która mnie nachodzi, to ja sam i moja obecność w tym miejscu. Jest samotność mimo innych osób,
które znajdują się w najbliższym otoczeniu, samotność, która niszczy, ale jest też taka, bez której nie ma dojrzałej osobowości. Dziś nie podejmuję się rozważać tych kwestii, będą one tematem kolejnych refleksji. Bo jeśli nie potrafię być sam, nie będę umiał być z nikim innym....Czerwony barszcz smakuje wyjątkowo , gospodarz dał z siebie wszystko....i ta chałka - ulubiony aspekt dziadkowej wigilii. Nabieram dystansu do wszystkiego, potem będzie juz tylko błogi sen (?) ....Ciemna noc i ta wszechobecna cisza. Wyjątkowy wieczór, wyjątkowa noc. Nawet wataha wilków, którą zaobserwowałem z wieczora, gdzieś się rozpierzchła po nocy. Czyżby i one wyczuwały ten niezwykły czas....? Myślę o tych, których już nie ma, w gronie których odbywały się wszystkie Wigilie jakie znam z tamtych czasów, a ja widzę wszystkie te postacie, jakby to było teraz, dziś....Anioły wstały, kiedy poczułem spływającą łzę po policzku. Czy to tylko sen....? Kolejny raz przekonuję się, że słowa zapisane w pamiętniku mają magiczną moc..."Cicha noc, święta noc " i wszyscy Ci, których dziś przywołuję w pamięci, którzy odeszli tak cicho i spokojnie...."
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz