T r y p t y k  I...

Wyjęty z kontekstu fragment początku znajomości z późniejszą moją żoną. Kiedy dziś przeglądam wszystkie zapisy z tamtych lat, jakbym zaczynał od nowa - to mój cały świat w tej krótkiej historii i zarazem najwspanialszy. Jest o czym wspominać..."Ten mały fragment, który mnie "rozbawia," ale wtedy na poważnie, wbrew całej tej "zgrai," byłem nieugięty w swej okazałości, przy zgrzytaniu zębów - pękali z zazdrości...

Siedliskie szkice 1972 - 1994

Małe miasteczko, w którym nie powiedzą Ci prawdy - 

(Dynów),

zresztą po co Ci ona, przecież należy do wczoraj...

Drzewa szumią za oknem, odpierają wiatry,

które zna tylko autobus,

gdzieś obok brzęczy pszczoła...

Zrobił na rozdrożu drogi swą karierę - 

(Papkin),

sam teraz jest znakiem drogowym,

plus jeszcze w dole płynąca rzeka,

gdzieś przed nim - 

(w przodzie)...

Różnica pomiędzy lustrem,

w którym widzę swe odbicie,

a tym, co mnie zgania, też przecież niewielka...

Zamknięte okiennice, obficie plotą w skwarze

dusznego dnia,

lub obrastają bluszczem,

by nie wpakować się w...gówno... 

Miastowy wyrostek, co biegnie korytarzem

w samych tylko gaciach,

kradnie jej przyszłość - 

tak na złość...!

Dlaczego tak długo się zmierzcha,

wieczór, jak zwykle zaklęty

u  podnurza "Nowiny"

(w wodzie ryba pluska),

a księżyc oświetla twarz mojej dziewczyny...

I ten wzrok innych,

w których wciąż czytam - 

"a bądźże Ty przeklęty," jest wprost proporcjonalny

do obecnej zgrai,

a ja ciągle sobie pytanie zadaję: - 

"czy Oni oszaleli, czy ja nieugięty?"

Ja z farbą przyjechałem,

zelmerowski chłoptaś,

taki nieokrzesany, miastowy, obcy

i co mam powiedzieć,

czy mam się oddalić,

czy być nieugiętym - 

"złośliwy człowiek?"

-"Mozes być kulega, ale się nie zenić" - 

te słowa jak badyl tkwią w moim umyśle,

-"Nie jestem jej kolegą" - ojcze mej dziewczyny,

-Ona moja żona," 

- "Nie wolno, nic z tego...!"

Wbrew woli taty i innych czarownic,

dopnę swego jeśli dostanę jej zgodę,

nikt więcej nie użyje tego słowa - 

(kolega),

-"Mężem jestem tej pani, co się Maria zowie...!

Ktoś mnie zakapował

w tym dynowskim mieście - 

(rodzynki z makaronem),

w tym siedliskim cieście,

nie zważając na nic, do biura wskoczyłem,

- "o dokument proszę - po to tu przybyłem..."

Zjedz teraz stary capie,

to siedliskie ciasto

i zjadłem bez rodzynek -

drzwi za mną zatrzasnął...

Jednak się obyło, bez żalu i bólu,

mąż, żona i dzieci - 

witaj Papkin - królu...!

Siadałem ja z wdzięcznością

na domowym progu,

spoglądając w gwiazdy - dziękuje Panu Bogu...

                                                                    (1972)

                                     

PS.

Zbyt się pośpieszyłem z tym podziękowaniem,

co się potem stało, już się nie odstanie...

                                                   (1994)