Rocznica  Starobielska...

W dniu jutrzejszym 5 kwietnia br. minie 77 rocznica zamordowania w obozie w Starobielsku mojego krewnego - 
Władysława Marcelego Anczyca s. Wacława i Walerii z domu Heggenberger, urodzonego 17 października 1894 roku w Krakowie, kapitana rezerwy (awansowanego do stopnia majora). Władysław został stracony strzałem w tył głowy przez oprawców NKWD w pierwszych dniach 

                            (zdjęcie Władysława Anczyca z okresu służby w armii austriackiej)

likwidacji obozu jenieckiego w Starobielsku w dniu 
5 kwietnia 1940 roku i pochowany jest w grobie nr.6 w Piatichatce kolo Charkowa. 

       (Władysław Marceli Anczyc wraz z moją Mamą (strzałka) oraz z Zofia Stachiewicz)

Władysław jest tragiczną postacią rodziny Anczyców. Był muzykologiem, działaczem sportowym, taternikiem. W latach 1938-1939 prowadził po swoim ojcu drukarnię. W roku 1928 był wiceprezesem STAZS w Krakowie. Zamiłowany turysta. W 1930 roku uczestniczył w I wejściu północno-wschodnią granią "Małego Młynarza," a w roku 1935 razem ze Stanisławem K. Zarembą dokonał II wejścia wschodnim żlebem na "Basztową Przełęcz." Władysław Marceli Anczyc tak jak cała rodzina Anczyców utrzymywał bardzo serdeczne kontakty z wieloma znanymi osobistościami m. Krakowa, a także z bliska i dalszą rodziną m.inn. z moją Mamą. Często spotykali się w Krakowie Ludwinowie (dzielnica Krakowa) w domu siostry mojej Babci - Marii Baberowej. 

                    (przedmioty znalezione przy Wł. Anczycu w grobie nr.6 w Piatichatce)

Ojciec Władysława - Wacław zmarł we wrześniu 1938 roku, matka Waleria z Heggenbergerów Anczycowa w roku 1941 i są pochowani w grobowcu Anczyców na cm. Rakowickim w Krakowie. 

W pamiętniku Walerii Heggenbergerowej - Babci Władysława znajduje się kilka wierszyków dedykowanych przez Władysława Marcelego. Oto jeden z nich:

 Właduś Babci - 28 stycznia 1899 r.

                                     Znów nam ubiegł jeden roczek
                                     i gromadkę gwarną,
                                     znów wnuczęta jak ptaszęta
                                    do Babci się garną.
                                            Droga Babciu, niech te wnuki,
                                            jak kwiatuszki z wiosną,
                                            stare, nowe wszystkie zdrowe,
                                            na pociechę rosną.
                                                     Niechaj widok tej gromadki,
                                                     miłość Twoich dzieci,
                                                     każdej chwili los umili
                                                     życia jesień kwieciem.
                                                                A choć czasem Boża wola
                                                                serce bólem ściśnie,
                                                                niech myśl krzepi, będzie lepiej,
                                                                znów dzień jasny błyśnie.
                                                                           A więc Babciu - w górę czoło,
                                                                           na bok wszelkie troski,
                                                                           byśmy dalej się kochali - 
                                                                           reszta w ręce Boskiej.

                   Kolejny wierszyk dedykowany swojej Mamie z dnia 28 stycznia 1902 roku:

                                     Ósmy roczek się zaczyna, jak u mamy jest chłopczyna,
                                     jak Mamusia z nim się męczy, *czemże synek się odwdzięczy?
                                    Więc Matusię swoją miłą, kochać będzie całą siłą.
                                    A gdy latka zbiegną młode, na pociechę, na osłodę
                                    i na chlubę jej wyrośnie, by go zawsze tak kochała,
                                    jak gdy w pierwszej życia wiośnie, małą główkę przytulała.

(*czemże - pisownia oryginalna)