A mnie jest szkoda lata...
                       Szkoda jest mi lata - tego burzowego,
                                 mokrych traw i bezdroży,
                                   bieszczadzkich połonin.
                                    Mnie jest szkoda lata,
                       bez słońca i bezchmurnego nieba,
                              płaczących kropli deszczu,
                                  smutku i zapomnienia. 
                                Jest mi szkoda widoków
                           mgłą przysłoniętych od rana,
                                  szkoda dnia każdego -
                               energii niewyczerpanej.
                             Jesień do drzwi już puka,
                                  a deszcz nadal leje,
                      spoglądam na świat przez okno
                                i w duchu się śmieję....
                               A mnie jest szkoda lata,
                            dni pięknych i radosnych,
                       trzeba przeczekać jesień, zimę
                            i oby dalej... do wiosny!
                                                   (25 sierpnia 2010 r.)

                                                                   P  a  p  k  i  n