Tryptyk III

Wiem, że to śmieszne, bo lato jest blisko, a w sercu moim zima i święta za pasem, cóż więc zatem znajdziesz dziś w moim zeszycie - no właśnie - cóż znajdziesz...zaraz zobaczycie!Tak dawniej bywało w rodzinnym mym domu, a jak tam było...? Ech - może jednak nie mówić nikomu...?

W tę noc grudniową, gdy zima panuje,

taka myśl Papkinowi po głowie się snuje...

Dawno temu, gdy wszyscy przy stole siadali,

ciotki klotki, wujowie i inni z kadzieli

Ci, co niegdyś z nami tu bywali

i co już odeszli w zapomnienia dali - 

snując kolędę "Bóg się rodzi w żłobie,"

kochajmy się wszyscy w zdrowiu i chorobie...

Życzeń potoki słów zewsząd płynęły,

dorośli i dzieci do siebie je słali,

a gdy wieczerzy godzina wybiła

żegnając się w imię Ojca i Syna,

najstarszy z rodu przemowę wygłasza

i do wieczerzy wszystkich nas zaprasza...

"Rozsiądźcie się wygodnie,

gdzie komu przypadnie - 

niech miłość i szczęście,

wszystkich Was ogarnie...."

Zatem, gdy już wszyscy do stołu zasiedli,

opłatkiem się podzielili, wieczerzy pojedli

przyszedł czas na kolędowanie

w ten świąteczny wieczór,

w tym rodzinnym stanie...

Pasterka o północy w Kościele Wojskowym - 

stanęli żołnierze w szeregu szykownym,

a gdy organy wesoło zagrały:

"Bóg się rodzi" - tej nocy i senne świtanie.

Bo gdy sen wszystkich i zmęczenie zmorzył,

gospodarz jako ostatni swą głowę ułożył

na poduszce, co się ostała na jego kanapie

zasnął - do południa na swym łóżku chrapie....

Tak to świętowano kiedyś w rodzinnym nastroju,

życząc sobie wzajemnie, miłości i...pokoju.

                                      (27 kwietnia 1987)

Wszystkim życzę udanego świętowania Bożego Ciała.

Pozdrawiam.

                                                                P  a  p  k  i  n