Gdy nie mam co robić wracam do wspomnień...

Kiedy mam czas, a mam go trochę...."zamykam" się w mojej "samotni" wracając do czasów mojego dzieciństwa. Często wracam do tamtych czasów bo były ciekawe, a świat wydawał się taki piękny i kolorowy. Wiem, ze piszę do znudzenia, ale co mogę zrobić. Pomarzyć przecież każdemu wolno.... Nie miałem wtedy większych problemów, choć one były, ale to już inny temat o którym wspomniałem we wcześniejszych notkach. Ale mogłem poddawać się marzeniom, które nie zawsze się spełniały. O czym marzyłem? Zawsze ciągło mnie w świat, chciałem być podróżnikiem. A nawet nim byłem pokonując całe kilometry w drodze do domu... Wyobrażałem sobie, jak płynę statkiem po niezmierzonym oceanie w poszukiwaniu lądów. Czasem trafiałem na wielki kontynent, czasem na małą bezludną wyspę. Marzyłem wodząc palcem po mapie - w ten sposób zwiedzając cały świat. Wyobrażałem sobie spotkania z Indianami, próbowałem zilustrować we własnym umyśle ich sposób ubierania się, zachowania, obrzędy i zawsze byłem po ich stronie, nie tak jak w filmach, wszyscy przyklaskiwali kowbojom... Moja wyobraźnia zdawała się nie mieć żadnych granic... Minął długi czas, przewałki życiowe - moje marzenia uległy dewaluacji. Pozostały jedynie podróże po kraju nie licząc wyjazdów związanych z Genealogią Rodu. Ale i świat stał się mniej kolorowy niż wydawał się w dzieciństwie. To normalna kolej życia. Brutalna rzeczywistość zdominowała moje marzenia. Wciąż jednak wracam do tamtych dni zamykając oczy i...marząc. Wiem, że za chwilę się obudzę, wiem, że za chwilę przyjdzie mi się zmierzyć z przykrymi sprawami dnia codziennego. Ale dzięki tym marzeniom, które od czasu do czasu do mnie przychodzą, mogę jednak podnieść nieco wyżej głowę, mogę znowu się uśmiechnąć i z tym uśmiechem  wchodzić pomiędzy ludzi.... A skoro weekend się dziś rozpoczyna, życzę wszystkim moim przyjaciołom jego spokojnego przeżycia, dobrego i miłego wypoczynku przy dobrej i spokojnej muzyce, którą polecam....