D y n a s t i a  P a p k i n a (2)

"...Któregoś dnia wyjdę z domu i ślad po mnie zaginie..." Słowa, które w pewnym okresie swojego życia dosyć często wypowiadałem. Dziś tego nie czynię, choć często zastanawiam się nad tymi słowami. Gdybym w chwili obecnej zdecydował się na taki desperacki krok, byłbym chyba jednym z niewielu bezdomnych, którzy mają swoje pieniądze na koncie, aby je móc pobrać w każdej chwili w dowolnym miejscu. Dzisiaj patrzę troszkę inaczej na podobne słowa - patrzę, bo próbuję odnaleźć sens takiego kroku - kroku desperackiego, spowodowanego może nie swoją nieudolnością, ale przede wszystkim w jakimś stopniu zmuszeniem do takiej decyzji. Nie wiem, czym kierują się ludzie podejmujący taką decyzję - wyrzeczeniem się ciepła domowego, albo co gorsze -  sytuacją, która zmusza do podjęcia tego kroku... Dlatego w wielu przypadkach patrzę na swoich rozmówców nieobecnym wzrokiem. Staram się przy tym mówić powoli, starannie dobierając słowa. Temat bowiem jest w wielu przypadkach drażniący. Był czas, kiedy mnie również takie myśli głowę zaplatały, ale było to tak dawno, ze nawet już nie pamiętam szczegółów, a w tych czasach słowo "bezdomny" było wszystkim nam obce... Czy mam być mało wyrozumiały dla takich ludzi, pusty, niewrażliwy , cyniczny, a nawet złośliwy? Gdybym był bogaty w zasoby materialne na tyle, abym mógł pomóc każdemu, ale tego nie da się zrealizować... Wielu znam z widzenia, bo widuję ich niemal każdego dnia, inni skądś przybywają nie wiadomo skąd. Wiem jedno - może nawet dużo nie brakowało, abym był jednym z nich. Wiem, to może wydawać się śmieszne, ale śmieszne nie jest... Tą samotność, o której tyle się mówi i o której sam piszę często, postrzegam nieco inaczej. Oni mogą czuć się samotni, opuszczeni poprzez decyzję, którą podjęli, którą przemyśleli. Moja samotność w tym wielkim świecie zawsze mi towarzyszyła, od najmłodszych lat. Pisałem o tym obszernie i czasem wracam do tamtych lat.... Samotność na szlaku - właśnie w takim "towarzystwie" czuję się doskonale. W lesie w namiocie, kiedy w nocy słyszę, że coś przechodzi obok mnie. I choć to wyjątkowe okazje, to jednak wtedy czuję się tu kimś. Ale czasem wpadam w ten depresyjny dołek - tak jak każda inna osoba. I chociaż nie mam większych wymagań od życia, choć od siebie na pewno, to czasem wystarcza dobra muzyka, choćby Bach, albo Vivaldi. lub też wsłuchanie się w "odgłos" łąki, szumu lasu lub śpiewu ptaków, tak jak teraz - na wiosnę. Dlatego uciekam za miasto - Kiedy wychodzę z takiego dołka, staram się szybko nadrobić utracony czas. Budzę się w nocy i zapisuję słowa, które cisną się do głowy. Notuję ulotną myśl, która za chwilę może okazać się pomocną.... A co do głównego wątku dzisiejszego dnia..? Ciekawi mnie, co myślą ludzie bezdomni, bo co czują na pewno wiem, choć nie do końca, ale staram się ich zrozumieć. Może kiedyś im także zaświeci jasne słonko i odnajdą swój życiowy sens...?

                                                             Od zawsze byłem inny,
                                             od zawsze wybierałem samotną drogę - 
                                                             swoją własna drogę...
                                                   Nie chciałem nikogo na nią brać,
                                                 nie chciałem nikomu przeszkadzać,
                                                         chciałem być dla innych - 
                                                              dla moich bliskich,
                                                        ale tak, by tego nie widzieli - 
                                                               bym był jak wiatr...
                                                            Tak, jak on żeglarzom
                                                       tak, bym mógł im pomagać
                                                                  nie ukazując się.
                                                    By wyczuwali moją obecność,
                                                    by uznali to za codzienność...
                                                                Ale Oni nie chcieli
                                                 pogrążając mnie w "ciemnościach"
                                                        arogancji i despoty swojej.
                                                            Musiałem wiec odejść,
                                                                by pozostać sam...

                                                                    P  a  p  k  i  n