W zaułku starej Serwówki,
                                                                                 w błotnistych asfaltach dwóch ulic,
                                                                                  w przegniłym zapachu podwórka,
                                                                              gdzie w słońcu się człowiek wygrzewał - 
                                                                                             starych jabłoni owoców
                                                                                           i plątających się zwierząt,
                                                                                       gdzie w atmosferze "rozkoszy"
                                                                                     ród ludzki wzajemnie dojrzewał.
                                                  W zaułku starej Serwówki,
                                               wśród koni potem zroszonych, 
                                               krzątali się ludzie z uprzężem
                                                  kowalskiej pracy - niedoli.
                                                I śniły się świnie niektórym
                                                     i banknot 10-złotowy
                                               ten, który wisiał odwiecznie,
                                               w ponurej kuźni - "niewoli."
                                                                                                                  A gdy minęły już czasy,
                                                                                                               świetności tego przybytku,
                                                                                                               rozeszło się życie Serwówki,
                                                                                                                 pozostał upiór bez czaszki.
                                                                                                             A potem zniknęła nam z oczu - 
                                                                                                                      pozostał pusty plac,
                                                                                                               wspominam teraz czasem,
                                                                                                                 wieczory "kocich mam."
                                                                                                A było tyle tego,
                                                                                   że okiem sięgnąć nie sposób,
                                                                                  do wspomnień uciekam więc,
                                                                                 do moich dziecinnych czasów.
                                                                                   Najlepsze co w życiu mialem,
                                                                                       to atmosfera Serwówki
                                                                                    i łza w oku kręci się czasem,
                                                                           jak w kadzi pod ścianą deszczówka.
                                                                                    Bo były to czasy kochane,
                                                                                    beztroskie lata słoneczne,
                                                                                  więc tylko jechać by znowu,
                                                                               zobaczyć to miejsce - koniecznie.
Łza w oku kręci się znowu,
gdy patrzę na pusty plac jeszcze,
atmosferę tego domu,
zabiorę ze sobą tam - wiecznie.
W zaułku starej Serwówki,
czas się zatrzymał lat temu,
nie ma tu już nikogo,
a było kiedyś tak wielu. 
Życie w błotnistym asfalcie
i kurzu w słonecznej spiekocie,
wśród kaczek - wszelkiego drobiu
i pumsty - ludzkiej głupocie.
                                                                           Podpromie, Lenartowicza - ulice,
                                                                               dostojni dzielnicy obywatele,
                                                                                   ileż zazdrości i śmiechu
                                                                                      i złości było wiele...?
                                                                          A dzisiaj z uśmiechem na twarzy
                                                                                 wspominam stare dzieje,
                                                                              czas minął jak z bata strzelił,
                                                                                       odeszli dobrodzieje. 
                                                                                                                                     W zaułku starej Serwówki,
                                                                                                                                duch się unosi w przestworzach,
                                                                                                                                duch wszystkich ludzi, zwierząt
                                                                                                                                             i...Opatrzność Boża.
                                                     W zaułku starej Serwówki,
                                                     zostały tylko wspomnienia
                                                      i kiedy jestem tam znowu,
                                           mówię im wszystkim - do widzenia...!
                                                                                        (5 lipca 2011)
                                                                             Papkin