Z a m y ś l e n i a...

            czyli: fikcja i fantazja (por. notka z dnia 9 lutego)
Szare chmury nade mną zawisły
i nieruchomo rozpościerają swoją grozę...
Jak horoskop lub przepowiednia.
która prześladuje umysły ludzi, 
nadaje sens istnieniu - dobra i zła.
Oczekiwanie na deszcz w tym kontekście
mieni się złowrogą wróżbą
i całkiem realnym spojrzeniem
na to, co może się zdarzyć.
To miejsce pod zwisającym niebem
wygląda na nieckę,
pośród której stoję ja!
                                    A przecież nie mam odgromnika - 
                                    piorunochronu uwalniającego siłę 
                                    tego strasznego żywiołu...
                                    I można by tak prawić
                                   o losie innych lub własnym.
                                   lecz co to da, 
                                   jeśli nie mamy antidotum 
                                   na siły nadprzyrodzone,
                                   chroniące nasze umysły...?
                                                                   Można by tak stać w nieskończonym geście
                                                                   w pozycji na baczność,
                                                                   czekać na coś,
                                                                   co z nóg powala i pozbyć się nadmiaru zmysłu - 
                                                                   utraty kontaktu z tym światem.
                                                                   Można by lecz po co,
                                                                   skoro życie biegnie dalej
                                                                   i  nic nie stoi na przeszkodzie,
                                                                   by bawić się dalej życiem?
Lecz czy jest to życie i jakie - 
wielka próżnia,
czasem potrzebnym do przetrwania, egzystencji,
czy może tylko do przetrwania,
ot tak sobie - bezmyślnie, beztrosko?
Ten piorun na nieboskłonie daje życie
w beztroskim uścisku śmierci
i prowadzi ścieżką prosto w niebiosa-
ponad czasem, gdzieś wysoko,
za nisko zwisające chmury...
                                             Kosmos - kraina wieczności
                                             oddalona niewyobrażalną dalą - 
                                             ile lat świetlnych trzeba pokonać,
                                             by znaleźć się tam,
                                             gdzie odchodzą najbliżsi,
                                             Ci wszyscy, co już odeszli
                                             i nadal odchodzą...?
                                            Gdzie jesteś Boże,
                                            który w swej łaskawości
                                            rozdzielasz nasze ciała od dusz
                                            i zabierasz je do siebie 
                                            nam zostawiając popiół i udrękę
                                            pod tym czarnym niebem?
                                                               Gdzie jesteś Boże, który ogarniasz wszystkich
                                                               swym łaskawym spojrzeniem
                                                               i miłością tak silną, że mdlejemy,
                                                               umierając na zawsze dla ziemi...?
                                                               I cóż nam wtedy począć - 
                                                               tylko usiąść i zapłakać,
                                                               bo jakże życie jest krótkie
                                                               i jakie szkaradne, 
                                                               wręcz odrażające...
                                                              A mieliśmy iść i się rozmnażać,
                                                              czyniąc sobie Ziemię poddaną...
Ileż łez wsiąkło w ziemię od nieszczęść,
które stały się domeną naszą?
Ile łez i smutku, zhańbienia
doznaje człowiek od człowieka..
Czy to nie wyraźny powód
do skończenia świata i rozgromienia zła.
które jak szatan rozpościera swe plugawe skrzydła
nad światem naszym...?
Szare chmury nad moją głową
rozpostarły zasłonę niepewności
w oczekiwaniu na coś,
co wydarzyć się może w każdej chwili.
                                             Ciekawe - ile tych chwil mam jeszcze
                                             i co przyniosą w ostateczności...?
                                             Czyżby taki marny mnie czekał koniec,
                                             bez zastanowienia się, zrobienia...(?)
                                             Rachunku Sumienia, rachunku z życia
                                             i tego wszystkiego, co mnie przygniata,
                                             jak tona czegoś,
                                             do tej czarnej i twardej ziemi,
                                             a która to ziemia ma być tym antidotum
                                             dla mojego zmęczonego ciała...
                                                      Deszcz uwalnia moje zmysły powodując otrzeźwienie
                                                      i refleksję zarazem.
                                                      Przemoknięty - nie czuję, 
                                                      jak spływają po mnie krople wody,
                                                      bo też czuć nic nie mogę.
                                                      Woda zawsze będzie wodą,
                                                      a ona jest dobrym przewodnikiem prądu.
                                                      Błyskawica oślepia, huk się rozpościera,
                                                      a ja stoję nieruchomo, jak ten kołek w polu
                                                      od stracha na wróble
                                                      i nic się nie dzieje,
                                                      nawet nie doznałem drgawek.
Szkoda - bo tak byłem blisko kosmosu
i tych, którzy gdzieś w zamyśle
"fruwają w obłokach" ponad rajskim światem.
Mam w tytule nazwę: "Fikcja i fantazja,"
ale myślę czasem,
jak wielka musi być nagroda dla tych,
co Boga słuchają, dla których Bóg
tak wspaniałe miejsce przygotował.
"Fikcja i fantazja" w moich słowach - 
ziemskim niezrozumieniem faktów,
"Księgi Wielkiej" - przepowiedni.
                                          A przecież wystarczy się tylko pozbyć
                                          wszelkich nieprawości
                                          i żyć według tych przykazów
                                          zwanych "przykazaniami."
                                          Świat nieziemski nad nami roztacza Ten,
                                          który nas stworzył i wszystkie inne stworzenie,
                                          a nagród będzie bez liku - 
                                          niewyobrażalnie pod dostatkiem....
                                                                                           A teraz jestem tu,
                                                                                           na tym ziemskim padole
                                                                                           i stoję w strugach deszczu
                                                                                           spływającego po mnie
                                                                                           z siłą wodospadu.
                                                                                           Grzmot się oddala - 
                                                                                           jaka szkoda, że nie trafił 
                                                                                           w mój umysł zniewolony,
                                                                                           zapatrzony w zło tego świata.
Czy nie byłoby przyjemniej
spocząć w spokoju w czarnej ziemi
i mieć wszystko poza sobą w nadziei,
że udam się w wielką podróż do tych,
których kochałem, których kocham
mimo dzielącej nas przestrzeni...?
Jakże byłoby pięknie widzieć z góry
krzątających się ludzi i czasem dać im radę,
jak żyć mają, by nie popaść w zło
i służyć Temu, przez którego
dano nam życie?
                                                 Bo żyć na tym padole trzeba umieć,
                                                 od początku zrozumieć,
                                                 że życie nie jest nam dane na zawsze,
                                                 że przyjdzie czas, kiedy nas opuści,
                                                 a my pogrążymy się w otchłani Kosmosu... 

                                                            P  a  p  k  i  n