Znowu nabrało mnie na sentyment...

Czy pogoda ma wpływ na nasze zmysły? Jeśli tak, to jestem meteopatą, a skoro nim jestem, wszystkie z tym związane stany są moim udziałem... Dzisiaj znowu popadłem w sentyment, ale nie w najgorszym stylu. Zaczynam tęsknić za ciepłem i sprzyjającą aurą, kiedy znowu mógł będę ruszyć w "szeroki świat," gdzie mnie oczy poniosą. Mam już nowe buty, lekkie i zwiewne oraz moją koszulę od wędrówek - taka niby specjalna, normalna, którą można zwinąć, a ona się nie pogniecie i pozostanie jaką była... 

                                                               "...Są takie miejsca ciszą związane..."

Lubię chodzić po cmentarzach, kiedy jest ciemno. Kocham panującą tam atmosferę, specyficzny zapach, tajemniczość...
i ten widok palących się zniczy. Przebywanie na cmentarzu sprawia mi przyjemność - czuję się tu swobodnie i rozluźniony, pozwala na chwilę spokoju, odizolowania... Cmentarze mają w sobie coś pociągającego.... Mam też dziwny sposób uczucia, gdy znajduję groby małych dzieci. Wtedy wpadam w smutny nastrój. Czuję się okropnie, a nawet ogarnia mnie złość, że temu dziecku nie było dane nacieszyć się życiem tu na ziemi. Wtedy boleśnie sobie uświadamiam, że dla śmierci wiek nie jest żadną barierą...

                               Jak ja uwielbiam takie miejsca - ciche, spokojne,
                                                            gdzieś na uboczu,
                                              gdzie nie dociera miasta gwar
                                        i gdzie rzadko przechodzień zboczy...
                                            Jak ja uwielbiam spokój, ciszę
                                                i ptaki śpiewające w polu,
                                              te nekropolie w kępie drzew
                                                 lub gdzieś daleko w polu.
                                               I tylko smutne myśli płyną,
                                        jak białe chmury na błękicie nieba
                                              do tych, co kryje kępa traw
                                          tym, którym nic już nie potrzeba....
                                            Jak ja uwielbiam tak wędrować,
                                       zostawić wszystko w gwarnym mieście
                                        i tak wędrować w siną dal myślami - 
                                                zapomnieć o Bożym świecie...
                                         Tęsknię za wiosną, tęsknię za latem,
                                             by móc to wszystko zrealizować,
                                              zostawić dom i być w plenerze,
                                      a smutki wszystkie w sercu schować...
                                                             (17 lutego 2017)
          
Aby do wiosny...A dziś troszkę sentymentalnie i okolicznościowa nutka na wstępie - tak na dobry dzień, którego wszystkim życzę.

                                                                                             P  a  p  k  i  n