(4) 99 urodziny Taty...

Jest nieobecny przez wszystkie lata mojego życia...Ta mała namiastka, którą pamiętam przez mgłę, jest niczym, bo tak naprawdę nie pamiętam nic. Jego twarz znam ze zdjęć i opowiadań Mamy, która nie wiem z jakich przyczyn, nie była zbyt rozmowna na jego temat. Miała jakiś wielki żal... Może się nawet domyślam, ale to tak stare dzieje, że nie warto tego rozstrzygać. Wszystko związane jest ze śmiercią w Powstaniu Warszawskim narzeczonego Mamy....Jego odejście skutkowało losem mojej tułaczki po Domach Dziecka. Nie wiem, czy mieć żal i do kogo..? Przez całe lata nie zdobyłem się na konstruktywną rozmowę z Mamą. Może to przez Jej niechęć do tematu?  A dziś wracam - bo mimo wszystko odszedł, nie dlatego, że chciał, ale dlatego, że tak mu było pisane. Często się zastanawiam, jak potoczyło by się moje i rodzeństwa życie, gdyby żył? Dzisiaj obchodził by 99 rocznicę swoich urodzin. Odszedł w wieku 31 lat. A historia związana z Ojcem, to historia Rzezi Wołyńskiej, śmierć jego rodziców i całej niemal rodziny - do dziś ich losy nieznane... I tak od lat chodzę więc na spacery z moim Tatą, przynajmniej raz w roku, zawsze o tej porze. Kilka lat temu (2007) na tę okazję napisałem wierszyk. Kiczowaty, jak wszystkie inne, ale mój:

  
A kiedy będzie słońce i lato,
pójdę na błękitny spacer z moim Tatą.
Usiądę na ławce w cieniu drzewa,
a w górze na chmurce skowronek zaśpiewa.
                                                                            Usiądę i pomarzę...
                                                                            Gdzie jesteś mój Tato,
                                                                            dlaczego odszedłeś,
                                                                            co powiesz mi na to...?
                                                    Dlaczego Cię nie ma - 
                                                    taka moja udręka,
                                                    razem z rodzeństwem muszę
                                                    po obcych progach się plątać?! 
Nawet teraz - już w dorosłości,
wszystko co mam
zawsze ktoś zazdrości.
                                                                            A przecież, gdybyś ze mną był,
                                                                            nie byłoby tego,więc powiedz mi Tato
                                                                            dla spokoju sumienia mojego...(?) 
Wiem czemu milczysz
i znam odpowiedź Twoją,
bo jesteś tam w Niebie
moją ostoją...
                                                   A kiedy będzie słońce
                                                  i kolejne lato,
                                                  to znowu sie wybiorę
                                                  na spacer z moim Tatą
                                                            (27 sierpnia 2007)
                                                                                                P a p k i n